Dragan Bjelogrlić je još jednom pokazao svoj izuzetan talenat za stvaranje kinematografskih remek-dela, što ne čudi. Bjelogrlić se etablirao kao simbol izvrsnosti u filmskoj industriji, ističući se kao producent, glumac, a sve više i kao režiser. Njegov najnoviji rad, pod nazivom “Čuvari formule”, pobrao je široko priznanje na brojnim filmskim festivalima. Naročito je osigurao cijenjenu dvostruku nagradu “Zeleni leopard” za svoju duboku poruku na renomiranom festivalu u Locarnu, kao i visoko cijenjeno priznanje magazina Variety.
Nadalje, film je dobio velike pohvale na Sarajevo Film Festivalu, trijumfirajući s najvećim brojem glasova publike. Prve reakcije upućuju na to da su “Čuvari formule” spremni za izuzetan uspjeh na kino blagajnama, potencijalno parirajući popularnosti koju postiže renomirani Bjelogrlićev film “Toma”, piše ugledni Večernji list. Međutim, moglo bi se zapitati, šta se zaista nalazi u srcu ovog kinematografskog remek-djela?
Sve je počelo kobnog dana 15. oktobra 1958. godine, kada je Institut Vinča postao epicentar događaja koji do danas odjekuje u razgovorima. Goran Milašinović, briljantni um koji stoji iza ovog poduhvata, u intervjuu za “Ekspres” podijelio je zadivljujuću priču, koja je na kraju poslužila kao temelj za Bjelogrićevo kinematografsko remek-djelo. Profesor Pavle Savić, vizionar Instituta Vinča, krenuo je u eksperiment koji je četvoricu hrabrih naučnika nehotice izložio nesagledivim nivoima radijacije tokom katastrofalne nesreće u eksperimentalnom reaktoru u Vinči.
U potrazi za naučnim napretkom, cijenjena grupa istraživača uvela je pedantno izrađenu gumenu lutku, prepunu fiziološkog rastvora, u visoko zaštićene okvire reaktorske sobe. Nažalost, tokom eksperimenta je došlo do nenamjerne emisije radijacije, koja je izbjegla detekciju konvencionalnih kontrolnih sistema. Izvanredna posljedica ovog incidenta bilo je stvaranje oksidativnog ozona, koji se pojavio kao jedini pokazatelj oslobađanja radijacije.
