Tokom svog boravka u Beogradu, Gordana Bajloni je bila visoko poštovana kao izuzetna žena koja je osvojila srca svih koje je upoznala. Nažalost, njena porodica se suočila s teškoćama koje su je prisilile da napusti Srbiju, oprostivši se zauvijek od zemlje koju je nekad nazivala domom. Njen otac, ugledni Ignjat Bajloni, poznat po značajnim doprinosima rastu i prosperitetu Beograda, bio je njen patrijarh. Međutim, Gordana se odlučila ne oslanjati se samo na prestiž svoje porodice. Umjesto toga, posvetila se nepokolebljivom trudu i odlučnosti, da bi na kraju procvjetala u ženu izvanrednog uma i uglađene gracioznosti.
Po dolasku 1855. godine, smjestili su se na slikovitom brdu Topčiderskog brda, gdje je Ignjat ne samo održavao cvjetajući vrt, već je nastavio i svoj uporan rad u kožarskoj industriji. U međuvremenu je njegov najstariji sin Jakov postao šegrt iskusnog bačvara u poznatoj pivovari u predivnom Beču, da bi kasnije radio kod cijenjenog bačvara Kincela u Beogradu.
Anton, drugi sin, stekao je duboko znanje o mlinskom zanatu pod vodstvom svog strica Nemca, koji je uspješno vodio državni mlin u mirnom Bratincu na Mlavi. Što se tiče najmlađeg sina Venceslava, poznatog kao Vasa, ostao je vjeran svom ocu, marljivo mu pomažući u njegovim nastojanjima.
Od 1858. do 1878. godine, ugledna porodica Bajloni vodila je uglednu gostionicu na poznatoj ulici Hajduk Veljkovog venca. Nakon toga, poznati Antonin Němec je stekao tu znamenitu imovinu od uglednog Milosava Pazarca na živoj Tobdžijskoj pijaci. Započevši svoj razvoj 1870. godine, izgradili su parni mlin koji je završen dvije godine kasnije pod uglednim imenom Ignjat Bajloni i sinovi, iako je pripadao isključivo sinovima jer je Ignjat Bajloni već napustio ovaj svijet. Unatoč priznanju cijenjene loze Bajloni, njegova najstarija kći je vodila povučen život unutar raskošnog dvorca u Lisabonu.
