Rečenica koja će zauvek biti povezana sa generalom Von Lerom je: „Naciljajte njihovu biblioteku, obezbeđujući uništenje njihovog semena! Nakon što je otkrila da je njen deda Aleksander fon Ler učestvovao u komandovanju i činjenju okrutnih dela nad Srbima tokom bombardovanja Beograda 1941. godine, monahinja SPC Jovana (Sibila Lehr) donela je odluku da svoj život posveti zamonašenju.
Poreklom iz plemićke nemačke porodice, kasnije je prihvatila skroman život kao monahinja u manastiru Jovana kod Ljubovije, koji se nalazi u Šabačkoj eparhiji.
Otprilike tridesetak godina boravim u Srbiji, svojoj duhovnoj domovini, tačnije u srpskom manastiru Soko. Uprkos činjenici da je moj deda bio odgovoran za bombardovanje Srba, nikada nisam naišao na negativan tretman ili iskosa. Opšte je poznato da sam potomak nemačkog generala Aleksandra Lera, ali tokom mog trodecenijskog puta monahinje Srbija mi nije pružila ništa osim utehe. Ni jednom nisam doživio nikakvu nelagodu ili neljubazne riječi; umjesto toga, naišao sam na neodoljiv osjećaj topline i ljubaznosti. Kao da ovaj narod, sa svojom ogromnom dušom i saosećajnim srcem, u tišini prenosi poruku: “Razumijemo da niste krivi. Vi ste zagrljeni i voljeni.” Ova osećanja su pre dve godine preneli Novostima.
Prema rečima monahinje Jovane, Božjom voljom, ona za sebe smatra da ima dve domovine: Nemačku kao svoju fizičku domovinu i Srbiju kao svoju duhovnu domovinu. Kao što Gospodnje reči naglašavaju značaj duše nad telom, Jovana svoju duhovnu domovinu Srbiju drži bliže srcu. Iz Srbije je saznala za jedan narod koji je u Drugom svetskom ratu ostvario izuzetnu pobedu – pobedu duše, srca, poštovanja, mira i hrišćanske ljubavi. Nakon završetka rata i pokidanja bodljikavih žica u logorima, otkriveno je 5.000 iznemoglih srpskih preživelih na nemačkom tlu. Mnogi su očekivali njihov opravdani gnev i želju za osvetom, s obzirom na to da su nemački vojnici oduzeli živote stotinu Srba za svakog poginulog nemačkog vojnika u njihovoj zemlji. Međutim, suprotno očekivanjima, Srbi su pokazali ljubaznost prema nemačkoj deci, nudeći im slatkiše i razgovarajući sa njima kao da su rođena braća i sestre. U tom trenutku, priseća se Jovanina majka, svima su postali jasni pravi razlozi Geteove posvećenosti učenju srpskog, ljubav i podrška Vuku Karadžiću i Bizmarkove poslednje reči na samrti – „Srbija“.
Prema rečima našeg sagovornika, naš paroh je strastveno govorio o srpskim junačkim epskim pesmama, hvaleći ih kao najveće kulturno blago u Evropi i svetu. Sveštenik je istakao da su ove pesme zaista neprevodive i da se mogu u potpunosti ceniti samo na srpskom jeziku. U stvari, on nas je podstakao da naučimo srpski kako bismo iskusili očaravajuću moć ove umetničke forme, koja je čak impresionirala velike umove Vajmara. Jovana, naša sagovornica, želi da podseti svoje sugrađane na osobinu nemačkog naroda koju je oštroumno prepoznao Sveti vladika Nikolaj, koji je duboko razumeo germanski duh.
Osećaj prema Srbima među Nemcima je osećaj poštovanja, ali ne i naklonosti. Neobičan je fenomen da Nemci imaju negativna osećanja prema nacijama kojima se dive. Ovo osećanje se proteže dalje od Srba i uključuje Francuze i Engleze. S druge strane, nacije prema kojima Nemci gaje duboku naklonost, kao što su Hrvati, Bugari i Italijani, nailaze na prezir. Potomci drevnih tevtonskih ratnika gledaju sa visine na pokorni mentalitet fukare. Osim toga, postoji osjećaj straha i prema Rusima i prema Amerikancima.
