Risto Đogo je bio novinar i televizijski voditelj čija je karijera obeležena ratnim izveštavanjem i specifičnim stilom prezentovanja vesti. Njegov život i rad ostavili su snažan utisak na savremenike, ali i na kasnije generacije koje su analizirale njegov doprinos medijima u turbulentnim vremenima.
Rođen 12. februara 1956. godine u Kalinoviku, Đogo je detinjstvo proveo u Sarajevu, gde je završio osnovnu školu i Treću sarajevsku gimnaziju. Njegova akademska karijera bila je izuzetno uspešna – diplomirao je na Fakultetu političkih nauka u Sarajevu, na odseku za žurnalistiku, 1979. godine sa visokim prosekom. Karijeru je započeo u dnevnom listu „Oslobođenje“ i na Radio-Sarajevu, a potom je prešao na Televiziju Sarajevo, gde je napredovao od novinara do glavnog i odgovornog urednika.
Sa izbijanjem rata u Bosni i Hercegovini, Đogo je postao jedno od prepoznatljivih lica ratne propagande na srpskoj strani. Godine 1992. osnovao je novinsku agenciju “Srna”, koja je imala zadatak da informiše javnost o događajima iz perspektive Republike Srpske. Njegova uloga u ratnim dešavanjima ostala je predmet kontroverzi, budući da je u svojim dnevnicima koristio satiričan i sarkastičan ton dok je izveštavao o političkim i vojnim događajima. Njegova ironija i specifičan humor doneli su mu popularnost među srpskim gledaocima, ali i negodovanje kod predstavnika drugih etničkih grupa u regionu.
Đogo je poznat po tome što je svoje emisije započinjao pozdravom „Pomaže Bog“, dok je na kraju emisija podizao tri prsta u znak srpskog nacionalnog identiteta. Njegov specifičan način izveštavanja uključivao je scenske elemente, poput gledanja u pasulj ili teatralnih poteza poput vađenja pištolja, što je dodatno povećavalo njegovu prepoznatljivost.
Nakon masakra na pijaci Markale 5. februara 1994. godine, kada su tvrdnje o odgovornosti srpskih snaga bile u centru međunarodne pažnje, Đogo je u svoju emisiju doneo nekoliko lutaka kojima je poskidao ruke i noge, prikazujući tako svoje viđenje propagande koju je smatrao usmerenim protiv Srba. Ovakvi potezi izazivali su burne reakcije, ali su istovremeno jačali njegovu popularnost u Republici Srpskoj.
Njegova smrt ostala je obavijena misterijom. Dana 12. septembra 1994. godine, njegovo beživotno telo pronađeno je u Drini, u Zvorničkom jezeru. Zvanični izveštaji govorili su da je Đogo nastradao nesrećnim slučajem, ali su brojne indicije ukazivale na mogućnost da je ubijen. Prema jednoj verziji, u noći između 9. i 10. septembra 1994. godine, Đogo je boravio u motelu „Vidikovac“ u Zvorniku, gde je sedeo sa poznanikom Guzinom. Nakon što je pozvan da pomeri automobil, veruje se da je pod još uvek nejasnim okolnostima pao sa visoke terase i završio u vodi. Njegovo telo pronađeno je nekoliko dana kasnije, a neki izveštaji tvrdili su da mu nijedna kost nije bila čitava.
Ugledni svetski mediji, poput „New York Times“-a, bavili su se njegovom smrću i zaključili da je Đogo verovatno ubijen. U svom članku, ovaj list je započeo tekst rečenicom: „Risto Đogo, glavni i odgovorni urednik Televizije Republike Srpske, nije u noći između 9. i 10. septembra 1994. pao s visoke terase zvorničkog hotela ‘Vidikovac’ u Drinu i udavio se. On je ubijen.”
Njegova porodica, prijatelji i poštovaoci svake godine obeležavaju godišnjicu njegove smrti. Posebno emotivan trenutak dogodio se 12. septembra 2023. godine, kada je njegov sin, protojerej stavrofor Darko Ristov Đogo, napisao: „Svake godine njegove smrti se sete neprijatelji i mi, njegova porodica. Seća ga se i narod koji čini Otadžbinu. Živiš, tata…“
Iza sebe je ostavio suprugu i dva sina, koji danas vode svoje živote, a njegov lik i delo ostali su upamćeni kao deo turbulentne istorije Balkana. Njegovo ime se i dalje pominje u kontekstu ratnog novinarstva i političke propagande, dok se debata o njegovom profesionalnom i ličnom nasleđu ne smiruje ni decenijama nakon njegove smrti.
Risto Đogo ostao je simbol vremena u kojem je delovao, a njegova priča i dalje izaziva polemike, kako među njegovim poštovaocima, tako i među onima koji su smatrali da je njegovo izveštavanje imalo opasne posledice. Njegova smrt ostaje jedna od nerazjašnjenih misterija ratnog perioda, a njegovo nasleđe predstavlja kontroverznu, ali neizostavnu stranicu istorije medija u regionu.
